W roku 1917 po kryzysie przysięgowym, został internowany na terenie Węgier, a następnie,
w roku 1918, wcielony do armii austro – węgierskiej, a konkretnie do 57 Pułku Piechoty, w którym walczył na froncie włoskim.
Po zakończeniu wojny nadrabiał stracony czas i rozpoczął studia na uniwersytecie w Krakowie. Student na wydziale medycyny, w listopadzie 1918 roku służył jako żołnierz Wojska Polskiego w krakowskim batalionie Legii Akademickiej, a następnie został członkiem załogi pociągu pancernego „Smok” i walczył na wojnie z Ukraińcami.

W marcu 1919 roku pod Gródkiem Jagiellońskim ponownie został ranny, a po zakończeniu leczenia wrócił do domu. Dostał przydział do 6 Pułku Piechoty Legionów i awans na podporucznika. W szeregach 6 Pułku walczył w wojnie polsko – bolszewickiej. Nigdy nie ukończył studiów medycznych. Po zakończeniu wojny pozostał służbie zawodowej. Do 1923 roku był oficerem 6 Pułku Legionów w garnizonie Wilno, a w następnym roku trafił do 39 Pułku Piechoty Strzelców Lwowskich w Jarosławiu. W 1926 został przydzielony do sztabu 24 Dywizji Piechoty. Zdał egzamin wstępny do wyższej szkoły wojennej w Warszawie, w następnym roku skierowany został na dalszą naukę do Wyższej Szkoły Wojennej w Paryżu. Studia ukończył
w 1930. Po powrocie do Polski trafił na trzy lata do służby w Oddziale III Sztabu Głównego
w Warszawie. W 1942 r. ponownie trafił do Szkocji do Wyższej Szkoły Wojennej , gdzie został wykładowcą taktyki. 1 stycznia 1945 r. został awansowany do stopnia pułkownika. Po zakończeniu wojny rozpoczął się kolejny etap życia Gustawa – emigracja. Osiedlił się w Londynie, pracował jako urzędnik kolejowy. Był autorem kilku książek o wojskowości. 1 listopada 1964 r. Prezydent RP na uchodźstwie awansował go do stopnia generała brygady. Kawaler Orderu Virtuti Militari, Krzyża Niepodległości oraz przyznanego dwukrotnie Krzyża Walecznych, zmarł 11 sierpnia 1984 r. w Londynie.