Dwa pierwsze tygodnie stycznia 1919 r. Maksymilian przebywał na zaległym urlopie z powodu śmierci swego ojca. Powrócił do Zaborówca. Na wieść o wybuchu powstania wielkopolskiego, bez wahania wstąpił w szeregi powstańców, a do armii wroga nigdy nie powrócił. Bohater wraz z innymi powstańcami odpowiedzieli na odezwę porucznika Stanisława Siudy i zostali przydzieleni do okręgu wolsztyńskiego. Wraz z kilkoma kolegami udał się na zbiórkę do Wijewa i tam zostali przydzieleni do 12 kompanii w Wolsztynie, który został wyzwolony przez powstańców 5 stycznia 1919 r. Pod dowództwem Kazimierza Zenktelera ochotnicy walczyli o miejscowości, które były strategiczne dla obu stron. Od lutego 1919 r. kompania wolsztyńska należała do Babimostu. Przez kilka dni obie strony, polska jak i niemiecka, szykowały się do ataku. Ofensywa niemiecka została rozpoczęta rano 12 lutego. Jak pisał w swych wspomnieniach Maksymilian, on wraz z innymi powstańcami bronili dworca kolejowego. Niestety, nie udało im się obronić miasta. Powstańcy zaczęli się wycofywać. Trafił do Sulechowa, gdzie go opatrywano. Po pobycie w szpitalu trafił do obozu jenieckiego w Havelbergu (Saksonia-Anhalt) (rys.3), a stamtąd do szpitala wojskowego w Spandau koło Berlina (rys.2). Tam też został rozpoznany przez żołnierza armii niemieckiej. Przez jego zeznania Maksymiliana postawiono w stan oskarżenia za dezercję z wojska. Udało mu się jednak uciec z Niemiec i powrócić do kraju. Zgłosił się do 55 Poznańskiego Pułku Piechoty w Lesznie. Po otrzymaniu książeczki wojskowej został zwolniony z dalszej służby (rys.5). Po powrocie w rodzinne strony rozpoczął pracę w miejscowym majątku, a następnie we własnym gospodarstwie. Z powodu ran odniesionych w I wojnie nie brał czynnego udziału w II wojnie światowej. Po zakończeniu II wojny światowej władzę w państwie przejęły siły komunistyczne. Maksymilianowi złożono propozycję wstąpienia do partii, ale odmówił, przez co odebrano mu pozwolenie na broń.