Stefan Orzeł został wzięty do wojska już w wieku 16 lub 17 lat. Służył w formacjach, które podlegały Józefowi Piłsudskiemu. Źródła, do których byłam w stanie dotrzeć, nie informują precyzyjnie o tym, co robił przez większość roku 1918. Wiadomo jednak, że w grudniu był w Poznaniu i gdy wybuchło powstanie wielkopolskie, brał w nim czynny udział.

Prawdopodobnie już w 1919 r. brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, gdzie walczył na frontach i przekazywał wiadomości za pomocą radiotelegrafu dzięki znajomości alfabetu Morse’a. Od kwietnia do czerwca 1920 r. był jednym z uczestników wyprawy kijowskiej. Za zasługi w Berdyczowie i Kijowie otrzymał odznaczenia, których nie mógł odebrać przez brak pieniędzy na daleką podróż po powrocie z frontu. W 1920 r. zmarł ojciec Stefana, Jan Orzeł, jednak nie dostał on zezwolenia na udział w pogrzebie.
W 1921 r. brał udział w III powstaniu śląskim.
Podczas swojej służby wojskowej był na paradzie, w której brał udział także Józef Piłsudski.
Około 1923 r. udało mu się przekroczyć polsko-niemiecką granicę i wyjechał do pracy w okolice Hamburga. Tam poznał Mariannę Sołtysiak, z którą ożenił się w Hamersleben w 1925 r. W 1927 r. urodził się ich pierwszy syn, Stanisław. Niedługo później wrócili do Polski do Czechowca w województwie łódzkim, gdzie urodzili się ich kolejni dwaj synowie: Stefan (który zmarł jako dziecko) i Marian oraz córka Leokadia.
W 1940 r. całą rodzinę wywieziono na roboty w gospodarstwie niemieckim do miejscowości Rusko niedaleko Środy Śląskiej, a najstarszego syna zabrano rok później do pracy w kopalni na Górnym Śląsku. Kiedy front rosyjski dotarł do tego miejsca, rodzinie Orzeł udało się uciec z miejsca przymusowej pracy do Rawicza, z którego wagonami bydlęcymi wrócili do Czechowca.
Po kilku miesiącach dostali zawiadomienie z gminy o możliwości osiedlania się na tzw. Ziemiach odzyskanych. Zamieszkali w miejscowości Prężyce w gminie Miękinia niedaleko Wrocławia, gdzie przez pół roku mieszkali z rodziną niemiecką, która potem przeprowadziła się na teren Niemiec. Tam do 1974 r. pracowali w gospodarstwie należącym do PGR-u. Potem Stefan i Marianna Orzeł zdali pole, by mogli dostawać rentę.
Stefan Orzeł zmarł w 1977 roku.