Podczas I wojny światowej był zwolennikiem orientacji prorosyjskiej. Gdy atak wojsk niemieckich został odparty w 1914 roku, odprawił nabożeństwo i wysłał telegram dziękczynny do cesarza Mikołaja II Romanowa. W 1915 wystąpił do ludności Warszawy o to, by została w domach w momencie ponownego wkroczenia wojsk niemieckich do okupowanej stolicy. W latach 1917-1918 wstąpił do Rady Regencyjnej.

15 grudnia 1919 został mianowany kardynałem.
Przed Bitwą Warszawską w 1920 roku był jednym z 3 dyplomatów, którzy nie opuścili Warszawy. Mało tego. Wcielono go do pierwszej linii w okopach obronnych wokół Radzymina. W 1925 roku dostał dożywotnio tytuł prymasa Królestwa Polskiego. Tego samego roku, przy jego udziale zawarto konkordat z Watykanem, który regulował stosunki między władzą świecką a kościelną. 1936r. Zwołał pierwsze zebranie biskupów polskich w Częstochowie. Od 1927 aktywnie udzielał się przy organizacji Akcji Katolickiej (ruch katolików świeckich zmierzający do napełnienia życia publicznego wartościami
chrześcijańskimi by przeciwdziałać wzrostowi wpływów liberalnych i antyklerykalnych), dodatkowo powołał Katolicki Związek Instytucji i Zakładów Wychowawczych Caritas. Zachęcał młodzież akademicką do wstąpienia do działalności klerykalnej. Starał się także rozporządzać opiekę nad zabytkami sztuki sakralnej. Był też pomysłodawcą utworzenia Muzeum Archidiecezjalnego w 1936. 2 lipca koronował obraz Matki Boskiej Ostrobramskiej. 2 maja 1922 odznaczono go Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski. W czerwcu 1938 został kanclerzem kapituły Orderu Orła Białego. 5 czerwca 1930 został baliwem honorowym(urzędnikiem utrzymującym porządek w toku postępowania sądowego oraz egzekucją wyroków sądowych) oraz dewocyjnym zakonu maltańskiego. Pochowano go 4 stycznia 1939 w podziemiach katedry św. Jana w Warszawie, w późniejszym czasie jego zwłoki zostały przeniesione na cmentarz Bródnowski.