Z wybuchem I wojny, w 1914 r. zgłosił się na ochotnika do Legionów Piłsudskiego, lecz ze względu na młody wiek nie został przyjęty. Gdy Mikołajowice znalazły się na linii frontu, mieszkańcy wsi zostali ewakuowani, jego rodzina w styczniu 1915 r. została przesiedlona do powiatu wadowickiego. Tam został zmobilizowany jako Vorspann (woźnica w taborze) i podążył z armią austriacką na Węgry. Nabawił się czerwonki, na którą był leczony w szpitalu w Marmaros –Sziget. Na skutek starań rodziców, jako młodociany, został zwolniony ze służby. Kontynuował naukę II Gimnazjum, przyjaźnił się z Henrykiem Sucharskim, późniejszym obrońcą Westerplatte, wówczas uczniem tej samej klasy. W 1916 r. Jan Jarosz został powołany do wojska austriackiego i wysłany na front. Jako sierżant brał udział w bitwie nad Piawą. Dobrowolnie oddał się do niewoli włoskiej z zamiarem przedostania się z obozu jenieckiego do armii Hallera. Na polecenie komisji werbunkowej przeprowadzał werbunek w obozie jenieckim wśród Polaków wcielonych do armii austriackiej. Z Włoch przedostał się do Francji i wraz z Armią Hallera został przerzucony w okolice Wilna.

Brał udział w walkach przeciw bolszewikom w latach 1920-1921 . Po wojnie studiował medycynę w Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Założył w rodzinnych Mikołajowicach Koło Młodzieży Wiejskiej, podobnie w Łętowicach i Zakrzowie. W 1922 r. został honorowym prezesem Ludowego Klubu Sportowego „Dunajec” i opiekunem drużyny piłkarskiej, którą wspomagał finansowo jako lekarz. W 1923 r. przeniósł się do Warszawy i tam studiując nawiązał współpracę z Wincentym Witosem, ówczesnym premierem rządu. Założył drużynę Związku Strzeleckiego w gminie, również był jej prezesem. Zainicjował budowę nowej, siedmioklasowej szkoły. Doprowadził do wybudowania przez Zarząd Wodny przystani nad Wisłą. Opiekował się cmentarzem wojskowym z I wojny. W czasie tragicznej powodzi w 1934 r. leczył bezpłatnie ludzi, którzy utracili cały dorobek życia, niejednokrotnie wspierając ich finansowo. W 1937 r. w czasie strajku robotników stanął po ich stronie, interweniując u wojewody kieleckiego. W wyniku konfliktu z dyrekcją zakładów przeniósł się do Nowego Sącza. Wiosną 1938 r. rozpoczął pracę lekarza w ubezpieczalni społecznej. Zorganizował bezpłatne dożywianie dla biedoty mieszkającej w barakach miejskich. Założył Polskie Towarzystwo Kulturalno-Oświatowe im. S. Żeromskiego, działając jako jego prezes. Na początku września 1939 r. został ewakuowany wraz z ubezpieczalnią, ale wkrótce powrócił do Nowego Sącza, od razu angażując się w podziemną działalność Związku Walki Zbrojnej. Organizował jej ogniwa konspiracyjne, kolportował prasę, przenosił broń. W latach 1940-41 sprawował w Sztabie Inspektoratu ZWZ funkcję naczelnego lekarza. Ponadto leczył bezinteresownie uchodźców i osoby ukrywające się, przekazywał im leki i środki opatrunkowe kupowane z własnych pieniędzy. Uwięziony przez hitlerowców, poniósł śmierć w dniu 21 sierpnia 1941 r. jako jeden z zakładników rozstrzelanych w tym dniu w Biegonicach.