Został ułanem 1. Pułku Ułanów 1. Brygady Legionów Polskich, tzw. „beliniakiem”. W latach 1917-1918 pod pseudonimem “Żelisław” został komendantem Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) najpierw – od 29 września 1917 r. w obwodzie Krasnystaw, gdzie między innymi zorganizował w dniu 30 listopada 1917 r. legalne towarzystwo „Piechur”, służące do swobodnego odbywania ćwiczeń; potem w obwodzie Wieluń, gdzie zajął się formowaniem batalionu piechoty. Budzyński zorganizował także we Wróblewie, w opuszczonym budynku straży granicznej (kordonu), szkołę dla oficerów i podoficerów.

W 1919 r. podporucznik Budzyński pełnił służbę adiutanta III batalionu 27 Pułku Piechoty. Następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 1929 r. był już kapitanem, dowódcą 1 kompanii w I baonie 27 pp. Od 1 kwietnia 1931 roku pełnił obowiązki kierownika Samodzielnego Referatu Informacyjnego Dowództwa Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi. Na tym stanowisku pozostał aż do wybuchu II wojny światowej. Z chwilą wybuchu wojny SRI ewakuowano wraz ze Sztabem Korpusu do Rumunii. Budzyński opuścił Łódź 5 IX 1939 r. w towarzystwie kapitana Narcyza Giedronowicza, który był jego zastępcą. Z Rumunii przedostali się następnie do Wielkiej Brytanii. W Wielkiej Brytanii został oficerem informacyjnym Brygady Karpackiej. Odznaczony Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi i Srebrnym Krzyżem Zasługi.