Pełnoletni2018-08-22T16:05:23+00:00

Zygmunt Leszczyński

Data urodzenia: 1900.03.23
Data śmierci: 1971.12.11
Miejsce urodzenia: Warszawa
Miejsce śmierci: Wrocław
Miejsce przebywania w 1918r.:
Warszawa, Polska
Działalność osoby w 1918r.:

W 1916 r. przed zbliżającym się frontem został ewakuowany z rodzicami (chora matka) z Warszawy. W 1918 r. mieszkał w Kijowie (tam zmarła jego matka w 1916 r.), uczęszczał do Szkoły Macierzy Polskiej i należał do III Kijowskiej Drużyny Harcerskiej. Za wyróżniający się udział w akcji ratowania mieszkańców na terenie pożarów i wybuchów spowodowanych eksplozją magazynu amunicji, został przez Naczelnictwo odznaczony „Odznaką honorową za uratowanie życia”.
Po powrocie jesienią 1918 r. do Warszawy, kontynuował naukę w Szkole Kujawskiego (Ziemi Mazowieckiej) oraz należał (28.11.1918-20.01.1919) ochotniczo do Batalionu Harcerskiego, pełniącego wojskowe zadania specjalnego znaczenia – ochronę obiektów wojskowych, a także samego Naczelnika Piłsudskiego. Pieśń Batalionu brzmiała:
„Idzie nas na bój hufiec nie mały, będą za nami panny płakały.
Baon Harcerski to Polski kwiat, niechaj się zadziwi cały świt.
Gdy armaty rżną mazura, to na wrogu cierpnie skóra, gdy karabin polkę gra – słychać tylko trararara”.

Dalsze losy:

Od 6.06.1919 do 26.11.1920 służył ochotniczo w wojsku. Wpierw w Szkole Podoficerów Artylerii w Rembertowie, a po maturze w Akademickim Obozie Zbornym w Rembertowie. Od lipca 1920 r. w 1 pułku Artylerii Polowej Legionów Polskich. Brał udział m. in. w bitwie pod Lidą, jako działonowy. Za zasługi odznaczony m. in. Medalem Niepodległości. Na studiach działał w Kręgu Starszoharcerskim, w jego imieniu wręczał na ręce Piłsudskiego sztandar dla wojska. W 1925 r. na mistrzostwach w Zatoce Puckiej był wicemistrzem Polski w żeglarstwie. Po skończeniu Wydziału Inżynierii Wodnej Politechniki Warszawskiej, meliorował Polesie i pracował w Ministerstwie Rolnictwa. Ożenił się, miał dwóch synów.
W sierpniu 1939 r. zmobilizowany jako porucznik rezerwy. 19.09.1939 r. z dowództwem Grupy „Narew” internowany na Litwie. W lipcu 1940 r. wywieziony do Rosji, był w Kozielsku i w Griazowcu. Od 25.08.1941 w Wojsku Polskim, w komendzie obozu w Tockoje. Potem był szefem uzbrojenia 10 Dywizji Piechoty, a od 1.04.1942 w Iranie Oficerem Wyposażenia 2 Brygady Strzelców Karpackich. Od 10.07.1942 był Oficerem Broni Centrum Wyszkolenia Armii. Na tym stanowisku przeszedł szlak bojowy Armii Andersa, przez Irak, Palestynę, Egipt, Włochy do Anglii. Otrzymał Srebrny Krzyżem Zasługi z Mieczami, Medal Wojska i odznaczenia brytyjskie.
Do Polski wrócił 25.06.1947 r. Był kierownikiem Państwowego Zarządu Wodnego w Opolu, odbudowując urządzenia i obwałowania na Odrze i dopływach. Potem pracował przy budowie stopnia wodnego w Brzegu Dolnym i w Dyrekcji Dróg Wodnych we Wrocławiu. Po okresie represji, od 1956 r. był dyrektorem Zarządu Inwestycji Zabudowy Górnej Odry. Nadzorował budowę m. in. zbiornika wodnego Dzierzno, Jeziora Nyskiego i Obserwatorium Meteorologicznego na Śnieżce. Na wniosek ministra, mimo wieku emerytalnego pracował do śmierci w 1971 r. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem „Zasłużonemu Opolszczyźnie”.

Sfinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach Programu Wieloletniego NIEPODLEGŁA na lata 2017–2021

Niepodległa Logo