Adam uczył się w szkole ludowej w Sanoku, a do 1916 naukę kontynuował w sanockim gimnazjum. Do tego działał w Polskich Drużynach Strzeleckich i ruchu skautowym. W 1916 roku przeniósł się do Wojskowej Wyższej Szkoły Realnej w Łobzowie. Kiedy miał 18 lat wziął udział w rozbrajaniu żołnierzy austriackich na ulicach Krakowa.

W 1919 roku przyjęli go do Szkoły Podchorążych w Warszawie. Ukończył ją w 1919 roku jako podchorąży. Następnie został skierowany do obozu szkół podoficerskich w Dęblinie. Po zakończonym szkoleniu został awansowany na stopień podporucznika. Do 1920 w dęblińskiej szkole pozostał jako młodszy oficer i instruktor w kompanii oraz adiutant batalionu.
W początkach wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku szkolił ochotników udających się na front jako instruktor. Pomimo kierowania osobistych wniosków o wysłanie do walk na froncie działał w tej funkcji.
W czerwcu 1920 roku jako dowódca kompanii w nowo sformowanym w Ostrowi Mazowieckiej 101 Rezerwowym Pułku Piechoty (jego brat Jan był tam dowódcą) wyruszył na front w rejon Rohaczewa na zachodnim brzegu Słuczy oraz nad Horyniem wobec pogarszającej się sytuacji Polski na wojnie. Walczył tam z oddziałami 1 Armii Konnej. W trakcie okrążeń przez wojska bolszewickie i walk odwrotowych, skierował swoją kompanię do kontrataku, który powiódł się, ale niestety w jego wyniku Adam odniósł rany brzucha.
Adam Antoni Bratro zmarł 11 sierpnia 1920 roku w szpitalu polowym, a pochowany został w Pułtusku. Młody dowódca żył tylko 20 lat.
3 lutego 1922 roku ppłk. Włodzimierz Hellman pośmiertnie odznaczył go Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari V Klasy.
Jego prochy zostały sprowadzone z Pułtuska do Sanoka w 1923 roku i pochowane w rodzinnym grobowcu, w części „Matejki Stary” Cmentarza Centralnego.