W 1914 roku, Stanisław zaczął uczęszczać do Szkoły Sztuk Plastycznych w Myrhorodzie. Niestety, wybuch Pierwszej Wojny Światowej przerwał mu naukę w szkole. Jako że nie miał możliwości dalszej edukacji, Stanisław wstąpił do stacjonującego w Połtawie oddziału kawalerii. Nieszczęście trzymało się go blisko przez całą młodość. Podczas jednej z bitew, został ciężko ranny w nogę. Trwająca ponad pół roku rekonwalescencja nie przyniosła pozytywnych rezultatów. Kontuzjowana noga nigdy nie powróciła do stanu sprzed wypadku, co za tym idzie, młodzieniec został inwalidą.

Niepełnosprawność nie pozwoliła Stanisławowi powrót do wojska. Młodzieniec musiał poszukać nowego zajęcia. Nie marnując czasu, już w 1919 roku wyjechał do Grecji. Była to ciężka podróż przez terytorium Rosji i Turcję. Będąc na miejscu, bez wahania podjął decyzję, aby kontynuować naukę w dziedzinie sztuki. Rozpoczął studia w Szkole Sztuk Plastycznych w Atenach. Jego mentorem został Konstantinos Parthenis. Szkoła Sztuk Plastycznych była jedną z największych uczelni działających w latach 1878-1967. Już po dwóch latach opuścił Grecję i udał się do Włoch. Tam również nie pojawił się na długo, lecz efektem jego pobytu w tym kraju, a dokładnie w Neapolu, była jego pierwsza wystawa rysunków i gwaszy. Młody artystaprzez pewien czas mieszkał w Rzymie, lecz już w 1923 roku życie poprowadziło go do Paryża. Tam przebywał aż do śmierci. Można powiedzieć,że znalazł swoje miejsce na Ziemii. Jego pierwszą pracą, która pozwalała mu przeżyć w obcym kraju, była tworząca mozaiki pracownia "Gentile i Bourde". Cztery lata później podjął się współpracy w wybitnym witrażystą Jeanem Gaudinem, który przyczynił się do powrotu Eleszkiewicza do malarstwa. Polakwywarł ogromne wrażenie na artyście.
Stanisław traktował witraże jako połączenie malarstwa, doboru barw oraz precyzji rysunku. Prace malarza były coraz bardziej popularne, co można było zauważyć po ilości wystaw z jego udziałem. Jedne z większych miały miejsce w Salonie paryskim, D'Art du Montparnasse oraz w Drout-Provence.