W lipcu 1918 roku wstąpił do Armii Hallera. W latach 1918–1921 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

Od 1 kwietnia 1937 był zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W 1938 był radcą Referatu Sowieckiego w Wydziale Wschodnim . W 1939 pracował jako chargé d’affaires w Szanghaju. W 1940 przyłączył się ochotniczo do Polskich Sił Zbrojnych we Francji. Po klęsce Francji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Brał udział w kampanii libijskiej (Tobruk), gdzie został ciężko ranny. Po wyzdrowieniu, w październiku 1943 został przydzielony do 1 Samodzielnej Kompanii Komandosów, będącej na stanie osobowym 2 Batalionu Strzelców „Kratkowanych Lwiątek”, gdzie pełnił funkcję oficera łącznikowego i brał udział w walkach we Włoszech (m.in. Sangro, Garigliano i Pescopennataro, gdzie pełnił rolę dowódcy odcinka Capracotta). Tuż po wyzwoleniu Paryża został odesłany do Polskiej Misji Wojskowej na stanowisko szefa sztabu. Służbę zakończył w stopniu majora, a za swoje czyny został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. Za wcześniejsze zasługi został też nagrodzony Francuską Legią Honorową.
5 czerwca 1933 roku ,na jachcie Dal, wraz z dwoma towarzyszami, rozpoczął rejs z Gdyni do Chicago. Rejs zaplanowany w bezpiecznej – jak się wydawało – trasie pasatowej. Pomimo tej ostrożności, jacht, wraz z załogą, dostał się w oko cyklonu. Pomimo niebezpieczeństw 11 czerwca 1934 załoga dotarła do Nowego Jorku, by kontynuować rejs kanałami i przez Wielkie Jeziora, do Chicago.
25 sierpnia 1934 roku jacht gościł na Wystawie Światowej, w pobliżu statku polarnego admirała Richarda Byrda, będącego drugą sensacją na tej wystawie. By upamiętnić polską wyprawę przez Atlantyk zdecydowano umieścić „Dal” jako stały pomnik na terenach powystawowych w Chicago.